Berenloop ’13

FOTO’S Janke vd Schaaf

Ach, wat jammer dat het niet doorging. Gisteren overdag nog alle hoop, ’s avonds nadat het bericht door kwam dat de hele marathon was afgelast, gedachten tussen hoop en vrees. ’s Nachts een paar keer wakker geworden en geluisterd naar de wind. Maar vanuit een appartement in Boschrijck was er geen wind te horen. Vroeg opgestaan en dan om acht uur het bericht. We lopen even naar buiten, het waait hard, wolken jagen achter elkaar aan, boomtoppen zwiepen heen en weer, de zo’n laat zich af en toe even zien. We snappen het wel, maar jammer is het, niet alleen voor ons, vooral voor de organisatoren We verplaatsen ons in hun schoenen. Wat zullen die gewikt en gewogen hebben; storm, zware windstoten, kans op onweer, regen, waarschuwing KNMI code geel. Stel: het onweert en er zijn hardlopers op het strand, harde windstoten en vallende takken in het bos en er zijn hardlopers, zware regenbuien en een daling van de temperatuur en de kans op onderkoeling. Je moet er niet aan denken. Onaanvaardbare risico’s. Jammer, maar helaas, het is de enige juiste beslissing.

In alle toonaarden laten de smartphones weten dat er weer een bericht is. Onophoudelijk worden er over en weer berichten verstuurd. Het gaat maar over een ding: gaan we wel of niet met elkaar er op uit om toch een stukje te lopen. Om 11 elf uur is het verzamelen bij Boschrijck. Voor elk wat wils, een drietal begeleiders op de fiets, en een keuze tussen tien dan wel twaalf kilometer. Eenmaal op weg zijn we niet alleen. Het wemelt van hardlopers, ze lopen alle kanten op. Bij de Brandaris is het een drukte van belang. Vrijwilligers zijn druk in de weer om alles op te ruimen. Groepjes lopers vertrekken vanuit een fictief startvak. Ook wij doen alsof. Bij het Groene Strand krijgen we de volle laag. We slaan niet links af, maar nemen het fietspad langs De Walvis. We begrijpen de beslissing en delen dat uitvoerig met elkaar. Half wind, in beresterke windvlagen kost het moeite de rechte lijn te bewaren, een enkele vlaag maait bijna de benen onder het gat vandaan. De zon schijnt, koud is het niet. Eenmaal op de Longway is het druk, groepen ploeteren tegen de wind in, rode koppen, verwaaide haren, fietsers diep voor over gebogen, wandelende hardlopers, wapperende kleding. Wij lopen nog voor de wind, wat gaat dat gemakkelijk. Oppassen dat we ons zelf niet voorbij lopen.

Bij het Strandhotel -Paal 8- is het een drukte van belang; nieuwsgierige fietsers en wandelaars worstelen zich naar het strand. Daar komen hardlopers vandaan. Wij besluiten om terug te keren. Nu is het onze beurt. Het duurt even voor we ons ritme te pakken hebben. In de beschutting van het bos komen we weer op adem. We wisselen van gedachten over onze worsteling met de tegenwind. We verlaten de Longway en gaan op weg richting Cranberry schuur en om vervolgens weer naar ‘huis’ te gaan. Onze conclusie is zonder enige twijfel: ‘volkomen terecht dat de 17de Berenloop is afgelast’.

Even later op de fiets om het shirt op te halen. Hier en daar wat gemopper. Onbegrijpelijk! We horen dat er bij de organisatie gevraagd wordt naar restitutie van het startgeld! Nog onbegrijpelijker!

In de loop van de middag op de fiets nogmaals naar Paal 8. Op het strand word ik gezandstraald. Het zand knarst tussen de kiezen. Wat wandelaars en een enkele hardloper. Ik haal de schouders op. Op de Longway ervaar ik dat het fietsen met deze tegenwind nog meer kracht en energie kost dan vanmorgen toen we hier hard probeerden te lopen. Eenmaal in West onder het genot van een glas wijn hebben we het er nog eens over. Het is jammer, maar een terechte beslissing.

Meeloper