De Vuurtoren(loop) werpt zijn licht vooruit……….

Er zijn van die cadeautjes waar je jaren later nog plezier van hebt. Het door Running Center Leeuwarden geschonken startbewijs voor de allereerste Vuurtorenloop in 2013 was er zo een.
Een loopevenement op een eiland is sowieso een belevenis. Dat begint al met de overtocht, een boot vol met hardlopers, andere passagiers vallen in het niet, dan de aparte sfeer die nu eenmaal eigen is aan een eiland en vervolgens de route en de omgeving die voor ons,vastelanders, volstrekt anders is dan we gewend zijn!

Neem Texel met de start vanaf de boot of de feestelijke Berenloop op Terschelling met een finish over een rode loper of de Adventure Run met een zevental kilometers over het Amelander strand of de Vlielander halve marathon van oost naar west door de duinen en weer terug langs het Wad en de Monnikenloop op Schiermonnikoog door het schitterende, afwisselende duinlandschap. Het zijn loopevenementen die je eigenlijk niet mag mislopen.

Maar de Vuurtorenloop op Vlieland maakt toch wel de meeste indruk. Er is geen loopevenement met zo’n afwisselend parcours. De afstand wordt aangegeven in zeemijlen, daar begint het al mee. Er is de keuze tussen 5 en 10 zeemijlen. Na ruim een zeemijl kom je aan de oostkant op het strand en heb je zicht op Terschelling. Niet dat je daar erg veel belangstelling voor hebt. Je hebt je handen vol aan jezelf, want zover het oog reikt alleen maar mul zand. Je ploetert je rot, als het tegen zit schoenen vol met zand. Dat vergeet je als je het strand hebt verlaten. Langs de jachthaven en dan via het pad langs het Wad naar het dorp. Je wordt gegrepen door het uitzicht, nog geen weet van de volgende beproeving; de klim over drie honderd meter naar de vuurtoren, van zeeniveau naar zo’n veertig meter er boven. Tot halverwege is er niets aan de hand, maar dan wordt het wat steiler. Het eind is nog niet in zicht en het wordt bikkelen. Je denkt dat je er bent. Helaas een haarspeldbocht om het hoogte verschil draaglijk te maken. Draaglijk wordt het pas later. Een geweldig uitzicht is weliswaar de beloning en dat is maar goed ook, want het werkt heilzaam. Vrolijk fluitend naar beneden om rechts af de beboste duinen in te gaan. Jammer, vals plat waar maar geen eind aan lijkt te komen. Weer voel je de pijn in de benen, je ademhaling krijg je niet goed op orde. Gelukkig ben je niet de enige. Na zeven zeemijlen, in het open duinlandschap, krijg je tijd om te herstellen. Niet dat het parcours nu geen glooiing meer kent, want tenslotte ben je in de duinen. Maar het is allemaal overzichtelijk, niet steil en zeker niet lang. Je ziet het weer helemaal zitten. Je passeert camping de Lange Paal en draait de Postweg op. Dertien zeemijlen heb je weldra achter je gelaten, je ziet het dorp en je denkt ………. O, ja, dat is waar ook. Nog een keer naar de vuurtoren. Nu valt het mee. Deze helling loopt wat geleidelijker omhoog. Je bent zo boven en nog sneller weer beneden. Linksaf de Badweg op, nog twee zeemijlen, kris kras door het bos. Het is een toetje. De speaker bij de finish is duidelijk te horen. Je verheugt je op het einde. Eenmaal over de eindstreep slaak je een zucht van verlichting. Dan weet je dat je een van de mooiste loopjes over een prachtig, afwisselend en pittig parcours bij kunt schrijven.

MEELOPER