DE TWINTIGSTE BERENLOOP

De Berenloop begint in feite al op de vrijdag. Doeksen zet wat extra boten in om lopers en hun aanhang op het eiland af te zetten. Langzaam maar zeker komt de stemming er dan in. In de middag arriveert SV Friesland, mede organisator van het loopevenement. De voorbereiding wordt dan beetje bij beetje zeker zichtbaar; dranghekken worden aangevoerd, het parcours wordt nogmaals uitgemeten. Staatsbosbeheer heeft inmiddels voor de veiligheid gezorgd, ongerechtigheden, zoals losse takken worden weggehaald, het gehele parcours (alle afstanden!) wordt geveegd, zodat de lopers geen gevaar lopen uit te glijden over een nat bladerdek.
De pijlen worden op het wegdek aangebracht (op de zaterdagmiddag worden de kilometer bordjes nog ‘even’ geplaatst) en de marktkramen worden op de plaats gezet.

De Berenloop is meer dan een halve of hele marathon lopen. Op zaterdag is er De Kleine Berenloop in een tweetal afstanden, de 5 en de 10 kilometer. De start is ’s morgens om half elf bij het zwembad. Eigenlijk doet de Kleine Berenloop niet onder voor het lopen van de halve of hele op de zondag. De entourage is prima, het parcours is mooi, de organisatie is perfect. Geen wonder dat er dit jaar een record aantal deelnemers waren. En vergeet vooral de Kidsrun op zondagmorgen niet. Ook dat is een feestelijk gebeuren.

Zaterdagmiddag is het vooral in West zien en gezien worden. Onvermoeibaar en enthousiast zorgt troubadour Piter Wilkens met z’n zang- en voordrachtskunst voor een meer dan plezierige en vrolijke sfeer. Je ontmoet oude bekenden, je hebt het er nog eens over, er wordt veelvuldig geklaagd over een gebrekkige voorbereiding, sterke verhalen over eerdere prestaties en helden daden en last but not least wordt je verzekerd dat een p.r. er dit jaar niet in zit. Er is geen mens die het gelooft, maar de stemming blijft goed.
Hoffotograaf Janke van der Schaaf is er ook met haar gevolg. Het fototoestel heeft ze voortdurend onopvallend in de aanslag. Dat wordt vast weer een prachtige reportage, voor een dag of wat later!
Je loopt even langs bij de stands van Running Center Leeuwarden. Het is er druk, geen wonder, hoge korting op kleding en accessoires. Loopschoenen voor minder dan de helft van de prijs. Een buitenkans waar veelvuldig gebruik van wordt gemaakt.
Het feest kan beginnen. 

Zondagmiddag
Het loopt tegen vieren, zondagmiddag ruim drie uren nadat de marathon lopers zijn gestart. Het is nog goed weer, al wordt het voelbaar kouder. De een na de ander komt binnen. Het publiek is nog in grote getale aanwezig om al die hardlopers met een hartelijk applaus en gejuich binnen te halen. Harm Noor, speaker bij de finish, zijn stem klinkt enigszins vermoeid, maar dat is slechts gehoor bedrog. Iedereen wordt door hem nog even enthousiast binnengehaald als aan het begin van de middag toen hij ook al de halve marathon lopers verwelkomde. Ik ben een van de toeschouwers en kijk met bewondering naar al die, in mijn ogen, geweldenaars die de strijd zijn aangegaan met zich zelf en met het parcours van 42 km en 195 meter.

Ik zag Jan Venhuizen, de winnaar (2.48.54) bij de mannen en velen na hem binnen komen, ik zag Marjan Oostinga, de winnares (3.07.27) bij de vrouwen en niet te vergeten Ylona Kruis die met een tweede plaats (3.13.52) zich na afloop dik tevreden toonde over deze twintigste Berenloop marathon. En dat waren ook de woorden van Jan Albert Venema die met een tijd van 3.02.21 zijn onlangs opgedane blessure naar de vergetelheid heeft gelopen.

Zelf liep ik de halve marathon met vele, vele lotgenoten. Wat een feest, wat een toeschouwers, wat een ambiance, wat een mooi weer, wat een heerlijk parcours, wat een muziek, wat een geweldige ontvangst in West op weg naar het einde.
De start om 12.00 uur precies, de misthoorn. De wedstrijdlopers als eersten, daarna de recreanten. Het duurt bij mij meer dan 8 minuten, voordat ik de de startlijn kan passeren. Ik bevind me dan ook ergens midden in het lopers veld. De zon schijnt, wind is niet merkbaar. Als ik zo de stemming om mij heen peil is iedereen goed gehumeurd. Er wordt vrolijk gelachen, uitbundig gezwaaid naar bekenden en gezellig gekletst. Ik ken niemand, mijn supporters staan verderop en ik concentreer me op waar ik mijn voeten neer zet. Oneffenheden in het wegdek, een paaltje aan de kant de weg, een mede recreant die plotseling afwijkt van zijn koers, het kan je allemaal fataal worden en je dag is verpest.
Een bocht naar rechts, dan een naar links, een suppoost die je waarschuwt dat het glad kan zijn en dan is er ruimte. Rechts de haven, ik heb mijn ritme te pakken. Enkele tientallen meters later zie ik dat loopmaat Y. moet uitstappen, hij strompelt naar de zijkant van de weg, klimt met moeite over het muurtje. Jammer, hij was goed getraind en had er veel zin. Ik vraag me af wat en hoe, maar ik moet verder.
Onder de Zeevaartschool staan mijn supporters, een laatste groet en dan op naar het klimmetje bij Stay OK. Een enkeling wandelt omhoog, voor sommigen noodzaak, anderen kiezen er voor. Gehijg om mij heen en ook bij mij loopt de hartslag op. Onder het publiek een enkele bekende. Ik word herkend. Dankbaar neem ik het ‘succes’ in ontvangst. Misschien heb ik het nodig. Het is mijn eerste loop in 2016, een ongemak speelde mij langdurig parten. Ik kom toch vrij gemakkelijk boven en naar beneden laat ik me gaan. Bij de eerste drinkpost neem ik een spons, bevochtig mijn mond, lekker hygiënisch denk ik nog, maar ik negeer verdere sombere gedachten daarover. Het loopt prima, ik moet me zelf af en toe wat afremmen, want mijn motto voor vandaag is kalm-aan- beginnen. Op het fietspad is het druk met meefietsende supporters. Ze maken veel kabaal, vuren hun favorieten aan, maken foto’s. We naderen Hee, in het grote peloton is de stemming opperbest zo te horen. Er wordt (nog) veelvuldig gekletst en af en toe wat gelachen. Maar het is niet alleen maar luim en plezier. Naast mij loopt een groepje dat elkaar bij voortduring op de hoogte houdt van dat het-te-snel gaat. Als er ook maar eentje de neiging heeft om uit de pas te lopen, wordt hij onverbiddelijk tot de orde geroepen. Tja, dat is ook een manier om aan de Berenloop mee te doen. Ik doe er een schepje boven op, ik kan het gezeur niet langer aanhoren. Baaiduinen ligt voor, muziek knalt je tegemoet. Toch leuk dat men de moeite neemt om de stemming er in te houden. Behoorlijk wat toeschouwers langs de kant. Net voordat wij, van de halve marathon, nog een stukje rechtdoor lopen aan de rand van Midsland, buigt de route van de hele marathon af naar rechts. Ruim 7 km hebben we er dan op zitten. Zij moeten, mogen nog ‘even’ naar de Bosplaat om later weer aan te sluiten op ons parcours, een ‘omweg’ van ruim 23 (!) km.Wij gaan nog een klein eindje rechtdoor om dan linksaf te slaan. We maken een slag door het dorp. Geweldig wat een publiek, wat een sfeer, wat een feest en natuurlijk weer muziek. Op vleugels gedragen loop ik, lopen wij, door de dorpsstraat om buiten het dorp weer op de Hoofdweg verder te gaan, naar Landerum en Formerum. In Formerum is ’t ook feest, veel enthousiaste toeschouwers, muziek. Voor mijn gevoel ligt hier het keerpunt, terwijl ik me heel goed realiseer dat we nog maar ruim 8 km onderweg zijn.Ik pak een spons aan bij de drinkpost. Dat hebben velen voor mij ook gedaan. Veel sponzen, veel plastic bekers op de grond. Ik denk aan de vrijwilligers die dat straks allemaal weer moeten opruimen. Zolang de troep in de buurt van de drinkpost zelf ligt, is het nog te doen. Maar eenmaal op de Duinweg richting Midsland tref ik ook nog rommel aan. Jammer! Misschien ……. moeten ze op gezette plaatsen containers neerzetten, waar de rotzooi in gegooid kan worden, want ik kan me voorstellen dat niemand het prettig vindt om met een leeg plastic bekertje 5 km in zijn hand te lopen. Dan realiseer ik me dat de marathoneurs hier ook langs gaan. Ik ben op weg naar de 10 km, zij, straks, naar de 31. Uit de verhalen weet ik dat dan voor hen spoedig de man met de hamer staat te wachten om meedogenloos te kunnen toe slaan. Ik loop nog steeds met veel plezier, geen pijn, geen vermoeide benen, geen onregelmatige of heftige ademhaling. Het loopt als een trein, mij kan niks gebeuren. Enige overmoed is mij momenteel niet vreemd.

Bij Midsland Noord, veel toeschouwers, luide aanmoedigingen, fotografen doen hun best om hun favorieten vast te leggen. Veel ruimte is er niet, maar het gaat zonder problemen. Dan op weg naar het strand, een lichte wind tegen. In een vorige editie heb ik het hier wel moeilijk gehad. De gedachte aan wat me te wachten stond op het strand werkte verlammend. Maar vandaag niet. Ik haal geregeld wat mede lopers in en een enkele keer word ik zelf voorbij gelopen. Dat hoort er ook bij. Bij de strandopgang ontstaat er een kleine file, eigenlijk onnodig want er is genoeg ruimte. Naar beneden durf ik me niet te laten gaan, een dun laagje droog zand op de betonplaten…..je weet maar nooit! Dan een meter of tien twintig mul zand, zoeken naar het juiste ritme. Als dat achter de rug is, ligt de wereld voor mij en al die anderen open. Een lang lint hardlopers in alle kleuren van de regenboog. Het is een prachtig gezicht. Het strand zelf is heel goed begaanbaar. Het is halve wind, ik zet een tandje bij. Het is werkelijk genieten. Dan krijg ik een leeftijdsgenoot, loopmaatje K. in het vizier. Onmiddellijk moet ik denken aan de Adventure Run van een jaar geleden. Ook toen liepen we op het strand, ik worstelend met mezelf en me voornemend dat dit de laatste keer is en dan die korte groet in het voorbij gaan van loopmaat K en het gebaar van ‘haak maar aan’. Ik wilde wel, maar ik kon het niet. Eerlijkheidshalve moet ik erkennen dat ik nu met plezier terug denk aan die dag daar op het Amelander strand. Ik haal hem in, ik doe net of ik hem niet zie, maar ik weet zeker dat hij me gezien heeft. Ach, een volgende keer zijn de rollen weer omgedraaid. Bij de strandopgang bij Paal 8 doe ik wat rustiger aan, min of meer noodgedwongen, want geheel moeiteloos gaat het niet. Dan naar beneden en daar aangekomen neem ik het er even van. Ik sta stil, neem een slok water uit het mij aangereikte plastic bekertje, werp het in de afvalbak en vervolg mijn pad. Tot mijn verbazing loop ik vrij gemakkelijk omhoog en vervolgens op weg naar de Longway, de laatste zes kilometer. Uit ervaring weet ik dat vooral het begin van de Longway zwaar kan aanvoelen. Het loopt nauwelijks zichtbaar iets omhoog en dat kan je nekken. Maar vandaag niet. Ik kan zelfs het tempo iets verhogen. Anderen om mij heen hebben het hier en daar wat moeilijker. De zon schijnt, wind is er nauwelijks, de temperatuur is goed en ik geniet van het landschap. Het bos nadert met rasse schreden, eerst overwegend naaldbomen. Daar waar een fietspad naar rechts de duinen in gaat op weg naar het Groene Strand zijn het de herfstkleuren van de loofbomen die voor een prachtige ambiance zorgen. Het is een mooi gezicht, overheersend geel in allerlei schakeringen en hier daar het rood van de Amerikaanse eik. De zon maakt het geheel kompleet. Het is prachtig vandaag om hier de laatste kilometers van de Berenloop te kunnen afleggen. Het geeft mij in ieder geval vleugels. Ik vind het zelfs een beetje jammer dat er een eind komt aan het bos. Het dorp in. Jan Kooistra spreekt de goe gemeente nog wat moed in, voordat we aan de laatste honderden meters beginnen. Dus nog even een slag door het dorp. In de Torenstraat is het feest, de rode loper, veel publiek langs de kant en natuurlijk muziek. En dan zit het er op.

Meeloper

Foto’s Berenlopers.NL