Texel Halve Marathon 2015

Het zaterdag, 31 januari, in de middag. Vannacht om 00.00 uur precies wordt het startsein gegeven voor een wedstrijd waar iedereen aan kan deelnemen. Er zijn 1650 prijzen te verdienen. Je zou dus zeggen………….., maar niets is minder waar. Ik wil niets aan het toeval over laten. Dus toch nog maar even naar  Running Center in Leeuwarden voor een paar nieuwe loopschoenen. Ik heb de ouwe meegenomen. In de winkel worden ze bekeken………een bedenkelijk gezicht. Behoorlijk versleten. Nieuw, wat een verschil. Opgetogen en vol vertrouwen keer ik huiswaarts. Dit kan niet misgaan.

Het is half twaalf in de avond. Ik heb me een glas ingeschonken. Nog een half uurtje. De spanning neemt toe. Computer staat ingeschakeld, IPad ook, net als mijn IPhone. Drie kansen. Ik Google: 3x Texel halve marathon. Het duurt en het duurt en het duurt. Dan verschijnt de juiste site op m’n IPad. Opluchting. De andere twee geven geen sjoege. De tijd loopt door. Nog acht minuten. Ik klik op ‘meer informatie’; er gebeurt op geen enkel scherm iets. De spanning loopt weer op. Zal het lukken? Minuut na minuut verstrijkt. Het is klokslag twaalf. Vorig jaar binnen een vijf minuten werd de inschrijving al gesloten. Toen viste ik achter het net. Ik geef de moed nog niet op, maar er gebeurt niets op de verschillende schermen. Ik schenk nog maar eens in. De klok staat inmiddels op acht over twaalf. Ik begin me voor te bereiden op de teleurstelling dat het niet lukt. Het glas is half leeg. Plotseling verschuift het beeld op m’n IPad.

‘Aanmelden’, klik. Het glas is half vol. Ik tik mijn naam en mailadres in; klik! Gelukt. Het is twaalf over twaalf. De Texel halve marathon op 27 september kan ik lopen. Ik schenk nog eens in!

De wereld ziet er weer vrolijk uit, ondanks het late tijdstip. Onwillekeurig denk ik terug aan 29 september 2013. ‘De zon scheen en het woei hard, heel hard. Warm was het niet. Den Helder. Wachten op de boot. Geen beschutting. Aan boord op het autodek. Een gezellige boel. Muziek, een en al vrolijkheid. Hier en daar wordt gepoogd iets aan een warming up te doen. Veel ruimte is er niet. Jammer. De veerboot schommelt af en toe een beetje. Geen probleem. De tijd verstrijkt. Dan liggen we stil. Texel. Langzaam gaat het luik omhoog. Blauwe lucht. De laadklep zakt. De onrust onder de deelnemers neemt toe. De scheepshoorn loeit en weg zijn de eersten. In een mum van tijd is de boot leeg. Veel toeschouwers die eerste honderd meter.

Op weg, op jezelf aangewezen. Af en toe is de harde wind hinderlijk. Den Hoorn, muziek, toeschouwers, gezellige boel. Buiten uit, last van de wind, die schuin van voren komt. Na twee kilometer de beschutting van het bos. Heerlijk. Het strand, smal, witte schuimkoppen, natte voeten, vervelende wind. Vermoeidheid, ploeteren. Opnieuw het bos om op adem te komen. Maar dan, open vlakte op weg naar Den Burg. Weer die wind. Waar ben ik aan begonnen? Dat denken er meer. Bedenkelijk tempo. De finish lijkt ver weg en toch komt-ie met iedere stap dichterbij. We lopen Den Burg binnen. Een warm onthaal. Muziek, publiek, vrolijke sfeer. Nog even volhouden. De finish. Water. Een shirt. Een paar bekenden. We hebben het erover.’

September 2015; het is nog ver weg, maar het startbewijs is binnen, ik zit in de prijzen en het glas is leeg. In september koop ik wel weer een paar nieuwe schoenen.

Meeloper