Ik loop in …. Schoorl

De duinen bij Schoorl, zo’n 5 kilometer breed. Een gevarieerd gebied met loof- en naaldbomen, met zandverstuivingen, heidevelden, met vennetjes en open vlaktes met laag struikgewas. Van zeeniveau tot een 55 meter er boven. Een ideale omgeving voor sportieve activiteiten.

Twee jaar lang sukkelde ik met een hardnekkige blessure in en aan de kuiten. Niet dat ik er in het dagelijkse doen en laten veel last van had. Neen, dat kan ik niet zeggen en ook niet dat er niet gelopen kon worden. Als het ‘over’ was, trok ik voorzichtig de schoen weer aan om met behulp van een gerenommeerd schema voor beginners de kuiten op de proef te stellen. Telkenmale ging het na korte of langere tijd mis. Totdat grondige sportmassage soelaas bood.

Op de weg terug
In dit voorjaar opnieuw een Start-to-Run-schema, in enigszins aangepaste vorm, uit de kast gehaald. Na een week of vijf een nieuw schema met de nadruk op de langzame wat langere afstanden; 3 kilometer, wordt 4 en 4 wordt 5. De inschrijving voor de Berenloop op Terschelling opent. Die kans laat ik niet aan mij voorbij gaan. Nu wordt het serieus. Aan de bak! Een schema met een afwisseling in interval, in langzame en iets minder langzame duurloopjes; verdeeld over een week en met minimaal een dag rust tussen elke inspanning. Probeer dat maar eens vol te houden in Italië op vakantie. Fietspaden kent men daar niet of nauwelijks. Dus lopen langs de weg. Tja, dat kan in Nederland, maar in Italië, ook op het platteland daar telt alleen gemotoriseerd verkeer. Te voet of op de fiets, je bent je leven niet zeker. Gelopen heb ik wel, maar alleen daar waar volgens de Italianen zelf, je levend thuis kunt komen. De regelmaat ontbrak. Gelukkig is de Berenloop nog ver weg.

Hoop doet lopen
Terug in Nederland de draad maar weer opgepakt. Opnieuw met vallen en opstaan. Niet omdat de kuiten opspelen. In tegendeel, omdat er altijd wel wat anders is waar je mee aan de gang moet.
De zomer gaat voorbij en ik verzin een list: we gaan vakantie ‘vieren’ in ons eigen land. Een weekje Zeeland. Lopen in de duinen. Een weekje Texel. Lopen in harde wind en regen. De  Berenloop moet ik misschien maar aan mij voorbij laten gaan. Een dag of 10 in Schoorl. Lopen in de duinen en over het strand. Er lijkt perspectief voor Terschelling.
Inmiddels nadert de herfst met rasse schreden.
Gisteren een trailrun van 11 km, samen met een camping gast die net 6 kruisjes achter z’n naam heeft gekregen. Hij maakt een afgetrainde indruk. Samen lopen leek me wel wat, maar alleen op mijn voorwaarden; een rustig tempo, aangepast aan het parcours en indien hij zich niet kan inhouden moet-ie maar ‘stofzuigen’. Zijn akkoord stemt mij niet geheel gerust, maar we gaan op pad. Na nog geen honderd meter stel ik voor mij zelf vast, dat het in dit tempo een ‘hell of a job’ gaat worden. Natuurlijk maan ik hem tot de orde. Het helpt maar even! Ik doe nogmaals een poging. Opnieuw geen blijvend resultaat. De keus is nu aan mij; of mijn eigen tempo, of mij aanpassen aan de zijne. Ik leg mee neer bij het tempo dat hij loopt en ik zie wel waar het schip strandt. Het gaat wonderwel. Het parcours, vaak en veel mul zand, nauwelijks 20 meter een vlak , slingerende, smalle en oneffen paadjes, waarbij je goed uit je doppen moet kijken, geregeld omhoog en natuurlijk ook weer naar beneden, boomstronken en andere ongerechtigheden die ontweken moeten worden. Hij praat, ik luister en samen lopen en genieten we van de omgeving. ‘. Het heideveld dat we doorkruisen ligt er nu wat dor en grauw bij. De heide in bloei? Dan moet je in augustus zijn.

We komen opnieuw in het bos, loofbomen overheersen. Na het bos een groot open duin gebied; geen boom te zien, slechts lage struikjes, hooguit 20 cm hoog en hier, daar wat helmgras en een enkel duinviooltje. Verder zand, geel zand en vooral mul. Weinig niveau verschil. We ploeteren voort. Het tempo is gezakt en dat komt mij goed van pas. In de verte, ik schat zo’n 500 meter gaans, doemen de ‘echte’ duinen op. Ik heb zand in mijn schoenen; ik voel het schuren. Het is nog niet erg hinderlijk. We zeggen geen woord meer tegen elkaar. Een blik op mijn horloge leert mij dat ik thans in hartslag zone 3 loop en dat stemt tot tevredenheid. Te meer daar ik, ondanks de zwaarte van het parcours, geen pijnen in de kuiten voel. En ik kan je verzekeren dat het er op aan komt. Geest en lichamelijk welbevinden in balans. Als we even later het duin op moeten, staken we de strijd. Althans, het lopen wordt klauteren, een pas omhoog, een halve pas weer naar beneden, soms wegzakkend tot aan de enkels. Hoeveel mensen moeten hier nog langs gaan voordat dit duin geslecht is? We trappen tenslotte met z’n tweeën heel wat zand naar beneden en in onze schoenen. Boven op het duin een blik naar links en een naar rechts en zonder een woord te zeggen, zetten we de gang er weer in.
We naderen het eind; ik schat nog ongeveer een kilometer vals plat en daarna de ‘afdaling’ naar huis. Ik verwittig m’n metgezel over wat hem nog te wachten staat. Hij reageert niet, maar als we aan de ‘beklimming’ beginnen, merk ik dat hij het zwaar heeft. Dat geeft mij vleugels; liep ik in het begin achter hem aan, nu zijn de zaken omgekeerd. Eenmaal boven kijken we elkaar aan en glimlachend gaan we op weg naar huis; nu een kilometer vals plat anders om. Op zijn voorstel trekken we op de camping nog een sprintje van een vijftig meter, waarin ik mijn metgezel niet meer kan bij benen. Met een high five en een kop koffie stellen we vast dat het een mooie route was en dat we hebben genoten. De Berenloop komt toch dichterbij!

Meeloper