Lopen in Coronatijd 3

Nog zo’n stukje vergeten Nederland, zuidoost Groningen. Onterecht, niet alleen landschappelijk de moeite waard. Neem het aloude vestingstadje Bourtange, samen met Naarden de enige vesting in oorspronkelijke staat, prachtig bewaard gebleven en daar waar noodzakelijk gerestaureerd.

De camping ligt in een lommerrijke omgeving. Het is er stil, slechts een enkele caravan en camper, daar waar het anders, ook in de maand juni een levendige boel is, naar ik mij heb laten vertellen. Slechts vogels maken lawaai. Na aankomst even op pad om de omgeving te verkennen, opdat er kan worden hardgelopen zonder te ‘verdwalen’. Het is me overkomen, niet het verdwalen, maar het verder lopen dan de bedoeling was, dan goed was voor me. Misschien herken je dat, je loopt en geniet van de omgeving, gedachten over van-alles-en-nog-wat, vrij als een vogel, geen pijntjes, het gevoel dat je de wereld uit kunt lopen, dat je niet stuk te krijgen bent. Kilometer na kilometer. Plotsklaps schrik je ‘wakker’, een blik op je horloge, oriëntatie op de omgeving, ver van huis. Waar kan ik een afslag nemen, misschien na de volgende bocht. Maar na de volgende bocht geen afslag te bekennen. Dezelfde weg terug? Dat is niet de bedoeling, dat wil je niet! Dan, na nog een paar bochten eindelijk een mogelijkheid om af te slaan, maar nog steeds niet in de richting naar huis………. Je zucht, steunt, loopt en bent bezig met maar een gedachte: ‘hoe kom ik thuis’! Daar eenmaal aangekomen, opluchting, wel doodmoe.

Inmiddels, een dag later, is het duidelijk. Rechte wegen, rechte kanalen (of zijn het vaarten?) uitgegraven om de turf te vervoeren. Tenslotte werd hier en tot ver in Duitsland turf gewonnen. Het is een open landschap, slechts bomen, veel bomen om uitsluitend en alleen de mathematische infrastructuur te accentueren.

De volgende dag op pad, richting het oude stadje. Dat was niet het plan, maar de nieuwsgierigheid overwint. Het is bewolkt, niet al te veel wind. Vanaf mijn tijdelijke verblijfplaats is het slechts een tweetal kilometer. Gele borden waarschuwen dat ik niet met de auto de stad in kan, maar ik ben geen auto. Dus dat moet geen probleem zijn. Een tiental minuten later keer ik om. De straat ligt er uit, slechts via een smal pad kan ik de stad in komen. Maar ondanks het vroege uur is het vrij druk met voetgangers en gezien het advies om afstand te houden voel ik er niet veel voor om tussen de voetgangers door te slalommen. Lees verder →