Monnikenloop 2018

Het startvak loopt langzaam vol. Ach, een startvak kun je het eigenlijk niet noemen. Er is een straat, er liggen matten voor de tijdregistratie die doen dienst als start- en finishlijn en daarachter kun je je opstellen. Er staan ook nog hekken aan de zijkanten, zodat de toeschouwers worden gescheiden van de lopers, en dat is alles. Het voldoet en dat is het belangrijkste. De sfeer is voorts ongedwongen, alle voorzieningen liggen binnen handbereik en de organisatie, bestaande uit vrijwilligers van de atletiek vereniging uit Groningen, doen onopvallend hun werk. Wij hebben ons gemengd ‘ergens’ tussen onze lotgenoten. Het is een gedisciplineerd gezelschap. Er klinkt geen onvertogen woord. Ik had me ingeschreven voor de 10 mijl, maar loopvriend G heeft mij overgehaald om het parcours van de 10 km gezamenlijk te verkennen. Op mijn beurt heb ik hem de vijf kilometer uit het hoofd gepraat. Daar staan we dan elkaar te overtuigen dat we de vandaag de juiste keuze hebben gemaakt. We zitten tenslotte nog in de herstelfase van ons blessureleed.

Nog vijf minuten! ‘Burgemeester Van Gent zal straks het startpistool bedienen’, weet de Speaker ons te vertellen. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik onzeker ben over de afloop. Vriend G, die blijkbaar in de gaten heeft dat ik niet geheel gerust ben op het halen van de finish, houdt mij voor dat ik onderweg gemakkelijk kan uitstappen en dat ze bij hotel Van der Werf mij zonder aanziens des persoons heus wel willen bedienen.
En dan is het zover; een luide knal en de meute zet zich in beweging. We moeten mee, mevrouw Van Gent knikt ons nog bemoedigend toe, terwijl ik mijn eigen tijdwaarneming in werking stel. Een drukte van belang. Links en rechts gaan ze ons voorbij. Dan in de bocht naar rechts een duwtje tegen de schouder, een ‘sorry’. Ach, het is ook haast niet te voorkomen. ‘Hé meeloper!’ En ik dacht nog wel dat ik incognito mee liep. Ik ruilde n.l. op de valreep mijn startnr van de 16 km met loopvriend S voor de 10. Tijd, zin en geduld om het officieel te regelen hadden we niet.  Lees verder →