Adventure Run 2013 door Meeloper

FOTO’S Janke vd Schaaf – FOTO’S Nanne Oeds Nicolai

Het is zaterdag 14 december. Nog ruim voor de start. De sporthal te Nes begint aardig vol te lopen. Niet iedereen heeft blijkbaar met de boot van half 10 genomen. Dat is maar goed ook. Veel bekenden, nog meer onbekenden, maar dat ligt voor de hand. Buiten is het druk. Er wordt vooral heen en weer gelopen om warm te blijven en om de tijd te doden. Mensen klitten in groepjes samen. Van de toiletten wordt veelvuldig gebruik gemaakt. Er wordt water gedronken, een banaan gegeten, een gelletje genomen. Het gebruikelijke tafereel. De weergoden zijn ons goed gezind. In Holwerd was het nog winderig, waterkoud, bewolkt, nevelig. We zijn nog niet op Ameland als de eerste weersverbetering zich aan dient. De zon komt schielijk te voorschijn en als we ons te voet op weg begeven naar Nes schijnt-ie volop en heeft de wind zich wat terug getrokken. Het is te merken aan de stemming. Werd er aan boord in een angstige nieuwsgierigheid links en rechts gevraagd naar de toestand op het strand, naar de windrichting en naar de mogelijkheid van wat neerslag, nu, onderweg naar de sporthal, hoor ik om mij heen vrolijk optimisme over wat ons te wachten staat.

Daar gaan we
We zijn op weg. Het gaat wat moeizaam vanwege het gedrang op het smalle eerste deel vlak na de start. Iedereen doet zijn stinkende best om niemand te hinderen, helaas is dat schier onmogelijk. Maar we zijn o zo tolerant, we maken excuses, we accepteren zonder morren een duw, een bijna struikelen, en we proberen ruimte te maken voor een ander en …… te vinden voor ons zelf. Wat een verschil met het autoverkeer. Daar is het ieder voor zich, een opgestoken vinger als dank en de claxon ter ondersteuning van onvrede. Dat is verre van ons op dit moment. Wij lopen en ook nog met plezier. Even later is er ruimte in overvloed. De eerste kilometer zit er op. Rechts af en even later duiken we het bos in.Het is oppassen geblazen. Er wordt veelvuldig gewaarschuwd voor “valkuilen”. Het is hier en daar wat drassig, de bladeren bedekken de meeste ongerechtigheden, veelvuldig rechts- en linksom, en op en neer. Het eist veel van je conditie, maar het gaat voorspoedig. Als we het bos uitkomen, lopen we met de wind achter richting strand. Dan omhoog de strandopgang. Ik zie voor mij de eersten worstelen en ook weer boven komen. Ik weet niet wat ik vervelender vind, de duinopgang of de duinafgang. Vooral naar beneden is de kans om te vallen zeker aanwezig. Omhoog is een aanslag en niet alleen op je conditie, maar zeker ook op je humeur. Je weet namelijk dat je op Adventure Run nog twee keer op en af moet. Tot overmaat van ramp realiseer ik me, terwijl ik naar beneden ‘dender’, dat ook nog de Waddendijk twee keer beklommen moet worden. En dat allemaal voor de lol.  Lees verder →