Ik liep …….. de Adventure Run

Ameland. Ruim voor de start. Aan de koffie in de sporthal te Nes. Mijmeren over wat me te wachten staat: de start, stukje door het dorp, buiten om naar het bos. Het zal wel weer modderig zijn, als zo vaak. Daarna het strand. Saai. Tot overmaat van ramp ook nog eraf. Zwaar. Duin op, duin af. Lastig. Opnieuw over het strand. Stukje duinen om op adem te komen. Vervolgens de polder. Eenzaam. De Waddendijk. Wind tegen. Het dorp Buren. Feest, niet voor ons. Nog twee kilometer. Door bijten. Tenslotte de finish . Opluchting.

Het startschot heeft geklonken. Daar gaan we, daar ga ik, door een dichte haag van toeschouwers. Niet iedereen heeft evenveel haast. Dus oppassen. Zonder kleerscheuren kom ik de eerste honderden meters door. Ik vind mijn ritme en ik heb er plezier in. Hier en daar wat bekende gezichten. Een vluchtige groet links en rechts. Geen tijd voor een gezellig onderonsje. Op weg naar het bos. Daar is het een zootje; modderig, bladeren, boomstronken, takken en dan ook nog al die hardlopers. Het is en blijft een heel gedoe dat lopen. Ik verlaat het bos en ‘moet’ op weg naar het strand. Het loopt (nog) gesmeerd. Mijn blik wordt gevangen door een klein groepje lopers, voor mij; opvallende kleuren, blonde haren dansen op het ritme van het lopen. Ik ga er niet langs, want over een paar honderd meter moet ik omhoog. Ik wil mijn krachten bewaren voor de beklimming van het duin. De dames kakelen dat het een lieve lust is. Af en toe vang ik wat flarden op van hun gekwetter; ‘…gezellig gisteravond, ……..geslapen ……, vroeg wakker’. Het gaat wel erg langzaam, dus ik besluit er maar voorbij te gaan.  Lees verder →