Wintertrimloop in Makkum
Makkum ‘Poort naar de Zuiderzee’, zo stond het bekend vanaf de Middeleeuwen en was toen al een belangrijk handelscentrum. De strategische ligging heeft er toe geleid dat in met name de 18de eeuw Makkum een welvarend dorp, met stadse allures, werd. De schelpkalkovens, -branderijen waren in die tijd de belangrijkste pijlers voor de welvaart van het dorp. De bedrijvigheid richtte zich vooral op steen- en tegelbakkerijen en op scheepsbouw. De visserij was door de eeuwen altijd ondergeschikt. (Bron: Wikipedia). Vandaag de dag is daar niet veel meer van te merken. Watersport en toerisme zijn het handelsmerk geworden.
Makkum is een bijzonder dorp, en dat is het. Neem nou de start van de Wintertrimloop. Op de ventweg bij de rotonde, komende van Bolsward, aan de rand van het dorp, zie je een groot en duidelijk een spandoek over de ventweg hangen met START. Dat is duidelijk, maar zo eenvoudig is het niet. De start is even verderop, aan de andere kant van de rotonde, daar waar een witte streep is getrokken op het fietspad, niet gemakkelijk zichtbaar, maar daar heeft de organisatie wat op gevonden. Een tweetal sokken aan weerszijden van het fietspad markeren de startlijn. Gelukkig is het lopers volk wel wat gewend. Ze schikken zich graag in hun lot, zij zijn tenslotte al dankbaar dat er weer een loop georganiseerd wordt en dat er onderweg zoveel vrijwilligers staan die hun de weg wijzen.
De Wintertrimloop in Makkum is een jaarlijks terugkerend evenement. Het is de ideale loop om definitief af te rekenen met de gevolgen van de feestdagen. Onder het motto ontwaak uit je winterslaap en daag jezelf uit op de 5 of op de 10 kilometer. Het is een mooi parcours, vooral als het niet hard waait. Een stukje rondweg, dan de dijk op, over de sluis, vervolgens het haventerrein en daarna buigt de 5 km af naar de finish. De 10 vervolgt via het bedrijventerrein om even later via een parkachtig landschap naar de Holle Poarte en het strand ‘huiswaarts’ te keren. Aan afwisseling geen gebrek. Asfalt, klinkers, schelpen, modder en zand als ondergrond, voor elk wat wils.
Het is goed toeven in de kantine van de plaatselijke voetbalclub. Op een tafel staan prijzen voor de verloting uitgestald. Dat zijn de prijzen waar we onze hoop op kunnen vestigen, want een huldiging op het ereschavot is voor de meesten van ons niet weggelegd. Dat mag de pret niet drukken.
Het maakt niet uit of je 5, dan wel 10 kilometer loopt; de start is op hetzelfde moment, we gaan allemaal dezelfde kant op. Vrijwilligers zullen ons op kruispunten de weg wijzen. Het is een bont gezelschap in de ruimste betekenis. Een knal en wegwezen. Het is even uitkijken, maar dan is er ruimte genoeg. Binnen de kortste keren vormt er zich een kopgroep, de prijslopers, die wij maar laten gaan. Dat geeft nog meer ruimte. Als we de eerste de beste afslag naar links opgaan zijn de verschillen in tempo duidelijk zichtbaar. Kleine groepjes lopen verspreid over het parcours op weg naar het oudste stukje Makkum. Vervolgens nemen we de trap de dijk op. Het is wat glad op het smalle klinkerpaadje. Dus uitkijken. De klaphekjes staan open, de schapen zijn blijkbaar verdreven. Op de dijk en kijkend naar rechts ligt de Makkumerwaard, een prachtig natuurgebied. De vaart komt uit op wat nu het IJsselmeer is en wat in vroegere tijden de route was om naar Terschelling, Vlieland en verder zee op te zeilen. Inmiddels zijn we bij de Leugenbank. Het is er druk, zoals vrijwel iedere dag. De mannen staan wat weggedoken in hun jas. Zij brengen elke keer weer hun eigen verleden tot leven. Ze roepen ons toe dat we goed bezig zijn, vol ongeloof dat een mens uit vrije wil zich zo pijnigt en uitslooft. Het verhaal wil dat je niet zomaar tot die groep ‘leugenaars’ kunt toe treden. Je mag je alleen bij dat selecte gezelschap voegen als je in staat geweest om door het raam te klimmen, dat in de zijwand uitzicht op ‘zee’ biedt. Wij gaan de brug over en vervolgen over het haventerrein onze weg. De vissersschepen zijn met weekend verlof, een enkel net ligt ogenschijnlijk slordig te drogen, een meeuw zweeft boven de schepen. Het geroffel van de schoenen en het gehijg van de lopers is het enige hoorbare geluid.
Even later een flauw hellinkje. De vijf buigt af naar links en de 10 vervolgt zijn weg via het bedrijventerrein. De zon schijnt en de wind is niet hinderlijk. Een lopers hand is gauw gevuld! We zijn op weg naar het ‘park’. Het schelpenpad behoeft enig onderhoud zo stellen we vast. Hier en daar wat kuilen, plassen en modder. Schoon komen we hier niet zonder moeite vandaan, maar daar malen we niet om. We ‘klimmen’, de hartslag loopt op om even later op het vlakke stuk weer op het niveau te komen waarop we het parcours comfortabel kunnen uitlopen. Voordat we het goed en wel beseffen gaan we het strand op. Het wordt geen afzien, het ligt er geplaveid bij, de wind is nog steeds niet hinderlijk en de zon schijnt. Janke van der Schaaf wacht ons op met het fototoestel in de aanslag. Wij rechten de rug, doen alsof we niet vermoeid zijn en met een glimlach op het gezicht bedanken we haar in stilte voor de ongetwijfeld mooie reportage. We vervolgen onze toer langs de rand van het bungalowpark in de wetenschap dat het niet ver meer is. Voor een enkeling is dat maar goed ook, de benen hebben het zwaar. Vrijwilligers helpen bij het oversteken. Wie oog heeft voor de omgeving zal de vermoeidheid vergeten en opgewekt en welgemoed zijn weg vervolgen. Wie daarentegen zich overgeeft aan de pijn, zich afvraagt of dit wel leuk is en te veel denkt aan het einde zal het moeilijk krijgen op die laatste twee kilometers. Maar aan alles komt een eind. Eenmaal over de finish word je opgewacht door je loopgroep vrienden. Zij complimenteren je met je prestatie en dat doet alle inspanning vergeten.
Makkum bedankt.
MEELOPER