De Berenloop 2011

Berenloop 2011

Verslag: Frank Klassen

Een uniek evenement en dat is het. Het is de sfeer rondom en de afwisseling in het parcours van de halve en de hele marathon. Er wordt gelopen over asfalt, over schelpenpaden en over het strand. Het strand onberekenbaar hard en zacht en de wind heeft er vrij spel, iedere loper heeft er ontzag voor. En dan die gemene klim, wanneer je het strand verlaat, daar bij paal 8. Voor de toeschouwers een prachtige plek om de lopers te zien lijden. Daarna nog een kuitenbreker om de duinen te verlaten en vervolgens het vals plat op de Longway. Eenmaal in West aangekomen word je door de muziek en door de aanmoediging van het publiek naar de eindstreep gedragen. En als de finish in zicht is, loop je de laatste 75 meter over de rode loper en vergeet je alle ontberingen. Het is al met al een geweldige ambiance voor deelnemers en supporters.

Wedstrijd of recreatie
De hele marathon werd winnend afgesloten afgelegd in 2.32.50, de halve in 1.10.35. Mooie tijden, maar voor recreanten niet binnen handbereik. Toch gaat het niet alleen om een wedstrijd met een winnaar, dat kan er tenslotte maar een zijn. Er zijn ook zo’n 3300 recreatieve lopers. Hoewel het recreatieve aspect en het loopplezier overheerst, is men ook hier niet vies van het competitie element. Je houdt elkaar onderweg, het eigen en andermans tempo goed in de gaten. Dat je door een voor jou onbekende wordt voorbij gelopen is tot daar aan toe. Het wordt pas erg als  een bekende de euvele moed heeft je zijn hakken te laten zien. En als je de verhalen achteraf mag geloven, waarom ook niet, heeft iedereen met veel plezier gelopen en genoten, een inzinking gehad en is er ook weer bovenop gekomen. Er zijn persoonlijke records gesneuveld en voor hen die voor het eerst hebben meegedaan is het een onvergetelijke ervaring geworden.

Start
Een paar minuten voor de start is het, zoals bij al die “grote” evenementen, een druk gepraat en wat geschuifel, een laatste goede raad wordt uitgedeeld en meetinstrumenten worden in de gaten gehouden. Als het startschot is gevallen zet de meute zich in beweging. Een elleboogje hier en een duwtje daar, het mag de pret niet drukken, tenslotte zoekt iedereen zijn/haar plek. Langs de Brandaris en dan links af naar de buitenkant van het dorp richting haven. Het vals plat is een peulenschil zo aan het begin. Dan langs het wad en een blik werpen over het Groene Strand en plotseling is er ruimte om te gaan. Even later rechts de jachthaven, met links boven de Zeevaartschool en dan verlaat je de wadkant. De klim bij Stayokay verloopt niet voor iedereen even gemakkelijk, dat belooft een zware dag te worden.

Naar Midsland
Daarna het vlakke stuk naar Midsland. Je loopt heus niet alleen, maar bekenden zijn in geen velden of wegen te bekennen. Je worstelt met je gedachten; “lopen ze voor me, lopen ze achter me?” Je weet het niet en een paar minuten lang graaf je in je geheugen. “Waar stonden ze bij de start, heb ik ze gezien toen ze mij voorbij liepen, of ben ik ze soms voorbij gelopen?” het is even om gek van te worden.  Maar dan herpak je je zelf, want lopen is het motto en je ziet wel hoe het eindigt.  En dat is maar het beste ook. Want je loopt mee in de Berenloop, dat unieke loopevenement. In de dorpsstraat van Midsland is het gezellig; publiek en muziek, op de terrassen zitten ze al aan het bier.

Op weg naar het strand
Gelukkig, voor je het weet ben je het dorp uit op weg naar Formerum. En ook daar veel toeschouwers, versierde huizen en muziek. Je nadert het tien kilometerpunt; je kijkt voor de zoveelste keer op je “horloge”. Je stelt tevreden vast dat het wel aardig gaat. Even later in noordelijke richting. “Gaan we nu naar het strand? Neen, zover is het nog niet. Eerst nog naar Midsland aan Zee. Weet jij of het strand hard of zacht is? Geen idee! Dat zie je vanzelf wel”, hoor ik naast mij. De karavaan gaat voort. Af en toe duikt iemand de berm in om wat overbodige ballast kwijt te raken. Bij de verzorgingspost stopt er een enkeling om wat te drinken. Anderen grijpen al lopend een beker of een spons en proberen wat vocht binnen te krijgen. Hier en daar wordt wat gas terug genomen. Is het angst of spaart men de krachten voor het strand? Bij de strandovergang staan veel toeschouwers. Eerst wat omhoog om daarna “af te dalen” in het rulle zand naar het strand. Velen zijn je voor gegaan; het pad is geëffend,  denk je even. Maar niets is minder waar. De wind is ons gunstig gezind, schuin achter en dat is maar goed ook, want het loopt zwaar. Het is een voortdurend zoeken naar een stevige ondergrond.

Nog een zestal kilometers
De klim naar het strandhotel nadert; je voelt opluchting. Zo direct verlaat je het strand. Aan de voet van het duin zakt je tempo. “Kleine pasjes”, dat was het advies van Arjen. Je was het even vergeten. Maar het werkt. Om je heen strompelt een enkeling omhoog. Je kijkt strak naar de grond en je hoort het publiek nauwelijks. Dan kom je op het verharde gedeelte. Een zucht van verlichting kun je niet slaken, want het gaat nog steeds omhoog. Boven op de top zie je de rest van het parcours voor je. Nog steeds geen opluchting. Eerst naar beneden en dan weer omhoog. Hoe verzinnen ze het. De tweede klim is minstens zo zwaar, maar even later is het achter de rug en maak je je op voor de laatste kilometers. De wereld om je heen ziet er weer aangenaam uit. Je volgt het fietspad en als vanzelf kom je op de Longway. Daar word je met de neus op de feiten gedrukt. Wat gaat het moeizaam. En dan weet je het weer: VALS PLAT. Als je niet oppast sloopt het je. Je hoort gesteun en gekreun. Je stelt met genoegen vast dat er meer zijn die het wat moeilijk hebben. Aan alles komt een eind, zo ook aan deze martelgang. Je passeert een enkeling, je haakt aan bij een groepje. Hier en daar wat publiek. Een enkele aanmoediging hoor je, maar het dringt niet meer tot je door.

Welkom
Dan is het dorp West daar. Good old Jan Kooistra verwelkomt je. Onvermoeibaar spreekt hij je moed in voor de laatste kilometer. Bedankt Jan! Je denkt, je hoopt dat je rechtdoor gaat naar de finish. Maar niets is minder waar. Je moet linksaf. Weer langs de haven. De vermoeidheid heeft je in de greep. Je kijkt strak voor je uit. Je volgt het parcours naar rechts, je zucht, weer een klein klimmetje, een scherpe bocht naar links, direct naar rechts. Wat een smal straatje denk je nog en dan een scherpe bocht naar rechts…….. De rode loper, aan beide zijden hekken om het parcours vrij te houden. Muziek, vanuit een luidspreker hoor je dat er weer iemand is gefinisht. Je kan een lach niet onderdrukken. Je hebt het gehaald. Een zucht van verlichting. Je bent natuurlijk tevreden met je tijd. Het was weer geweldig.

Afsluiting
En dan die afsluiting, ’s avonds bij Hessel. Wat een sfeer, wat een champagne, wat een meezingers. Vermoeidheid telt blijkbaar niet. Je heft het glas en brengt een toost uit op een prachtig loopevenement. Wat is het toch een uniek loopevenement “De Berenloop”.

Meeloper.